Fransa Bankası’nın Nakit çuvallarının kayboluşu
6 Haziran 1944’te Anglo-Amerikan güçleri Normandiya’ya çıktıklarında, Fransız Direnişi’nin güçleri akına içeriden yardım etmek ve artık kaçınılmaz olan Alman bozgununu hızlandırmak için harekete geçti. Stratejik durumları işgal etmek için ilerledi.
Varlıklarını Kamu ayrım ediyordu ve bu durum direnişçiler ile Petain’e sadık hatta işbirlikçi bireyler ortasında ilerideki günlerde patlak verecek savaşların habercisiydi.
Tehlikelerin farkında olan Fransa Bankası’nın Peftgueux şubesinin müdürü M. Lajule, her iki tarafın zorla el koyma eforlarına karşı elinde tuttuğu fonları elinden çıkarmaya karar verdi. 26 Temmuz’da, bunları Bordeaux’ya transfer ettirme kararı aldı. Bu fonlar kıymetliydi: İki milyardan biraz Çok tutuyordu, (2.280.000.000 frank) bu da 350 milyon euroya eşitti.
Lajule transferden lakin bölge valisi Callard’ı haberdar etti, o da esasen transfer yapılmasını tavsiye etmiş ve fonlara varacakları yere kadar göz kulak olmaları için genel haberalma servisinden iki başdedektif ve iki polis müfettişini görevlendirmişti. Bu dört adam Fransa Bankası’nın baş denetçisinin ve Lajule tarafından atanmış iki alacak toplama ofisi görevlisinin yanına vardılar.
Toplam 4,5 ton tutan 150 Nakit çuvalının güvenliğiyle ilgilenmek için yedi adam Çok sayılmaz. Bu yük 18.25’te Bordeaux’ya giden bir trenin birinci vagonuna yüklendi. şimendifer 19.11’de Neuvicsur-l’Isle’de mola verdi. Orada, üç subayın kumanda ettiği 150 direnişçi onu bekliyordu; onlar 150 çuvalı ellerine geçirdiler, 3.5 tonluk iki kamyona yüklediler. Direnişçi subaylardan biri baş denetçiye “Krikri” diye imzalanmış bir “yük boşaltma makbuzu” verdi.
İnsan o halde parayı koruyan eskortun neye yaradığını soruyor; Karşılık Yalın olmalı: 150 direnişçiye karşı koyamazdı. Ya Krikri? Kurtuluş’tan sonra bir araştırma yapıldı; Onun Raoul Christophe olduğu ortaya çıktı; Yarbay Andre Gaucher’nin buyruklarıyla devinim ediyordu, onu Ulusal Kurtuluş Hareketi atamıştı. Fransız dahil Güçleri’nin bölge lideriydi ve o vakte kadar gizli Ordu’nun (komünist olmayan) ve Ordu Direniş Organizasyonu’nun direniş örgütü lideriydi.
Bu ortada Fransa Bankası’nın parasının sonradan “düşman ganimeti” ve “savaşta ele geçirilen” diye anıldığı ortaya çıkıyor.
Paranın güzergâhı kısmen yine oluşturuldu: Çuvallar direniş örgütünün hazine-ödenek sorumlusu Prosper Pizza’ya verilmişti, o da bunları direniş örgütü bölgesinin valisi Maxime Roux’ya verdi. Roux, ganimeti bölme ve Özel şahısların konutunda ambara koyma talimatını aldı. Roux’nun rütbesi Kurtuluş sırasında yasal ve yasal oldu. 1,5 ay sonra, Cumhuriyet valisi sıfatıyla bu vatansever milisleri (Vichy’nin milisleriyle hiçbir ilgisi yok) parayı alıp Fransa Bankası’na koymakla görevlendirdi. lakin uygun bilgilendirildikleri aşikâr olan ve makineli tüfeklerle silahlanmış adamlar onların önüne geçtiler ve çuvalların bir kısmını ellerine geçirdiler. Geri alma sistemi karşısında telaşa düşen kimi emanetçiler onların isteklerini boşa çıkarmayı başardılar.
435 milyon frank böylelikle ortadan kayboldu ve inançlı yere alınmış olması gereken 2,25 milyardan sırf 1,3 ila 1,6 milyar “geri alınmış” oldu… en azından teğmen Louis Fraysigues’nin notuna nazaran. Kimin tarafından?
Andre Malraux
Hazine-ödenek sorumlusu Rizza’dan 29 Aralık 1944 tarihli bir Öbür not şaşkınlık veriyor, zira Yekün iki milyar iki Çehre milyon (tam olarak 2.216.347.000 frank) tutuyor. Orada Örneğin iki ödeme bulunuyor, 500.000 frank Albay Berger’nin SRCF’sine ve 4.000.000 o sırada Toulouse’da Saint-Michel’de mahkûm olan Andre Malraux’nun özgür bırakılması için. fakat Albay Berger ve Malraux tıpkı bireyler, üstelik 22 Ağustos 1944’te bu hapishanenin çalışanı kaçtığı için zindanından elini kolunu sallayarak çıktı…
Diğerlerine uymayan Biricik not bu değildi.
Bunu takip eden davalar sırasında Andre Gaucher iki milyar iki Çehre milyon frank civarı paranın Limoges ve Dordogne sorumlusu Ulusal Direniş Komitesi’ne verildiğini doğruladı.
Kısacası, “düşman ganimetinin” mukadderatı üstüne tıpkı sayıları veren iki şahıs yoktu.
Kurtuluştan sonra, birçok araştırma yapıldı ve dikkatleri kısa bir mühlet boyunca, dürüst adamlarla pek o kadar dürüst olmayıp savaşın yakınlaştırdığı öbürleri üzerine çektiler. Dava ve kara çalmada karşı davalar birbirini izledi, fakat bundan faydalananlar haricinde, hiç kimse ganimetlere ne olduğunu öğrenmedi ve hâlâ bilmiyor. Bir Samedi-Soir başlığı 1 Mayıs 1948’de mevzuyu yavaşça deşiyordu: “Direniş hâzinesini kim yağmaladı?” Hazine Fransa Devleti’ne aitti, Direniş’e değil. Alaycı çizimler raporları süsledi; bir gece bisikletinin selesinde 50 milyonluk bir çuvalla gece vakti giden saygıdeğer direnişçi çizimi üzere; bu bir yayın kümesi kurarken kullandığı ölçünün yarısı bile değildi.
Çünkü bu türlü Aka ölçüde paranın buharlaşıp uçması o Vakit şaşırtan bir Ebat almıştı. Anılarında, General de Gaulle sıkıntıya değiniyor ve bunu “fonlara el konulması” sürecini yapan “ihtiyaçların zorladığı Lokal liderlere” atfediyor; toplamın yaklaşık 15 milyar olduğunu söylüyor ve kullanıldığı doğrulanmamış kısmının bunun çeyreği olduğunu kestirim ediyor.
Oysa İngiliz SOE (Special Operations Executive) tarafından paraşütle indirilen ölçülerden bahsetmiyor. Ayrıyeten CIA’in atası OSS tarafından dağıtılanlardan.
Birçok aldatmacaya eklenmiş bir Öbür gizemden ibaret bu.
KAYNAK: Gerald Messadie, 4000 Yıllık Tarihi Aldatmacalar
Yorum Yok