Almanların atom bombasıyla ilgili gerçekler neden söylenmedi?

1939
Almanların atom bombasıyla ilgili gerçekler neden söylenmedi?

III. Reich’in elinde az kalsın bir atom bombası mı olacaktı? Soru bugün Alelade görünebilir ve aslında ilgili her enstitüde Karşılık Amade olmalıydı. Halbuki Cevap bunun ögelerini barındıran şahıslar tarafından gizlendi. Yıllar geçtikçe, olayları bilenler birbiri arkasına ortadan kayboldu ve XX. yüzyılın bu hayati değerdeki kısmının üzeri tozlarla örtülüydü.

Soruyu kıymetsiz bulanlar “İnat etmek neye fayda?” diyorlar, Hitler’in bombası yoktu zira buna imkânları yoktu. Aslında Amerikalıların elinde birinci Atom bombasını imal etmek için kimi üst seviye ilim adamları vardı, meğer Nazilerin elinde lakin bir düzine teknisyen bulunuyordu. Görüleceği üzere bu yanlış bir tezdir.

Anlaşılması Güç bir inanç, bu Düzmece ilgisizlik ve bu çarpık açıklamalara hâkim durumda:

III. Reich’in elinde bu bomba yoktu zira Allah bu türlü istemişti. Ve herkes, Nazilerin hükmettiği bir dünya fikrinden dehşetle kaçıyordu. Daha yeterli bir dünya umudunun Avrupa’nın tekrar kuruluşuna Fer tuttuğu sırada, Nazilere demokrasilerdeki bilimsel ve teknik hünerleri atfetmek yersiz olurdu.

Oysa, işte 50 yıllık araştırmanın sonunda toplanmış gerçekler; bize nazaran, genel tarihi yine oluşturmaya yarıyor. Ve bunların birtakım anonim arşivlerde duran dokümanlarla bir gün tamamlanacağını umuyoruz.

Hitler’in “Yahudi bilimine” yani nükleer fizik ve elektroniğe uyguladığı aforoza karşın, Alman fizikçiler atom üzerindeki araştırmalarını devam ettirdiler. Aslında, atom gücünün kullanım tarihi Almanya’da başladı: Ekim 1938’de, Berlin’deki Kaiser Wilhelm Enstitüsü’nde, Otto Hahn ve Fritz Strassmann uranyum atomlarını parçalamayı yani kırmayı, böylece dikkate değer bir güç yaymayı birinci kere başardılar. Buna şaşırdılar ve önlemi elden bırakmayarak bildirilerini şöyle bir cümleyle sonlandırdılar:

‘Yanılmış olmamız mümkündür.” Bir nötron demeti ile bombaladıkları uranyum 235 yerine, baryum ve krypton buldular, bunların Yekün atomik kütleleri uranyumunkine eşitti.

Bu periyotta kimsenin atomik enerjiyi açığa çıkarma imkânına inanmadığının altını çizmek lazım, Albert Einstein bile inanmıyordu. 1932’de, “Nükleer gücün kullanılabileceğine dair hiçbir Delil yoktur” diye açıklamıştı; “Bu atomun bilerek parçalanabileceği manasına gelir”

Bu keşfin değerini anlayan, Hahn ve Strassmann’ın çalışma arkadaşı, ırkçı Nazi maddeleri nedeniyle İsveç’e sürgün edilmiş İdadi Meitner (1878-1968) oldu. Hahn, neler olduğunu anlamak için ona deneyin raporunu sunmuştu. Meitner çabukla bir Öbür Aka fizikçiyi Kopenhag’da bulunan Niels Bohr‘u uyardı. Bohr da İngiliz hükümetini uyardı fakat hükümet nükleer güce inanmıyordu ve raporu Amerikalılara gönderdi. ABD’ye sürgün edilmiş Avrupalı fizikçiler, Leo Szilard, Eugen Wigner, Enrica Fermi ve aşikâr ki Einstein, Hahn ile Strassmann’ın deneyinin değerini anladılar ve fakat o Vakit Manhattan Projesi zorlukla uygulamaya kondu. Bu ortada hükümetin bu projeye ayırdığı bütçenin küçüklüğü -6.000 dolar- onun da buna Çok inanmadığını ispatlıyor.

Alman fizikçiler topluluğu, atomun parçalanmasının ne manaya geldiğini anladı.

1941 ilkbaharında, Alman fizikçi Cari von Weizsacker; Kopenhag’da meslektaşı Bohr’u ziyaret etti ve Danimarka’da nükleer fiziğin ilerleyişi konusunda ona bir Fazla soru sordu. Atomun parçalanmasıyla ilgileniyorlar mıydı? Bohr Olumsuz karşılık verdi; ABD’de Fermi’nin bu manada araştırmalar yaptığını biliyordu ancak hepsi buydu. Danimarkalı, kontrespiyonaja konuşması hakkında bilgi verdi. 1941 Ekim ayında, Danimarkalı casuslar İngiliz kontrespiyonaj servisi MI6’ya bir Öbür Alman fizikçi olan, fizik kısmında Nobel ödüllü (1932) Werner Heisenberg‘in Eylül ayında Bohr’u ziyaret ettiğini ve ona her şeyi açığa çıkaran bir soru sorduğunu bildirdiler:

“Savaş sırasında mutlak bir atom silahı üretmek ahlaki açıdan legal mudur?” Bohr, bunun Almanların bu türlü bir silaha inandıkları manasına gelip gelmediğini sormuştu. Heisenberg evet diye cevaplamıştı. Bu karşılıkla telaşlanan Bohr, Danimarka kontrespiyonajını uyarmıştı.

İngiliz yetkililer İngiliz fizikçilere sordular, onlar da Denetim edilmiş atom gücünün kullanımının bir yavaşlatıcı gerektirdiği ve bu durumda bunun asıl üreticisi Norveç olan ağır sunduğu yanıtını verdiler. O Vakit Rjukan’da ağır su fabrikaları yıkılmaya başladı, bu da savaştan sonra Jean Dreville’in Ağır Su Savaşı(1947) sinemasında anlatıldı.

Aslında, Manhattan projesinin bir Alman muadili vardı, bu da Uranyum planıydı. Hatta 1941’de Amerikan projesinden Evvel yaratılmıştı. Ve 1942 Mart ayında, Almanların Rjukan’da ağır su üretimini artırmasına yetecek kadar ilerlemişti.

Savaştan sonra Weizsacker ve Heisenberg, Amerikalılara ve İngilizlere, III. Reich’in Atom bombasına sahip olmasını engellemek hedefiyle Almanların çalışmalarını bilhassa yavaşlattıklarını açıkladılar. Bu yanlışsız değildir. Weizsacker, Alman Askerî Komutanlığına verdiği ve KGB arşivlerinde bulunan raporunda görüldüğü üzere Bohr’un ağzından kelam almaya gitmişti.

Ünlü belirsizlik unsurunun yaratıcısı Heisenberg 1943’e kadar Uranyum planının lideri oldu, o tarihte yerine Walther Gerlach getirildi. Onun bir atom silahı üretmeyi hedefleyen araştırmaları yavaşlatabileceği Kesin değildi. Buna tahminen tam manasıyla Hasım olmadı, zira 1942 Haziran ayında silah ve cephane üretimi bakanı Albert Speer’in huzurunda, üst rütbe subayların önünde, bir atom silahı üretmek ve sonuçlan üzerine bir konferans verdi. III. Reich’i bir atom silahıyla donatmakta Çok Çabuk etmiyormuş üzere görünse bile meslektaşlarının, Özellikle Weizsacker’in, çalışmalarını frenleme gücüne muhtemelen sahip değildi. Aslında Weizsacker plütonyumun nükleer patlayıcı olarak kullanılmasının Muhtemel olduğunu anlamıştı, gerçekten 1941 tarihli iki evrak bunu gösteriyor.
Halbuki Almanlar 1942’den itibaren deneysel nükleer reaktörler kurmaya başlamışlardı; birinci ikisi Gottow’da, Berlin yakınında bulunuyor ve askerî bir fizikçi olan Kurt Diebner tarafından yönetiliyordu. Öteki Leipzig’de, Heisenberg’in idaresi altındaydı. Ve bu reaktörler plütonyum üretebiliyordu. Tahminen de Rügen adasında bir üçüncüsü vardı.

Savaş sonrası bu merkezlerin bahtı üzerine koyu bir sessizlik hâkimdi. Amerikan güçlerinin, Fransız askerlerinin bunları ele geçirmelerini önlemek için Aka uğraşlar harcadıkları Kesin görünüyor. O vakitler Fransız nükleer araştırmaları komünistlerin denetimi altında görünüyordu ve Amerikalılar, bu merkezlerin ele geçirilmelerinden birinci olarak Sovyetlerin faydalanacağından Kuşku duyuyorlardı.

Yıllarca argüman edilenin tersine, Almanlar araştırmada dikkate değer biçimde ilerlemişlerdi; böylelikle Weizsacker zincirleme tepki elde etmek için gereken uranyum ve plütonyum kritik kütlelerini aşağı üst yanlışsız iddia etmişti: 10 ile 100 kilo ortası.

Atom silahı yarışında Almanlar için gerçek mahzur, santrifüj aletleri olmadığı için bölünebilir Biricik unsur olan zenginleştirilmiş uranyum U 235’i üretmenin zorluğuydu. Bu nedenle santraller tarafından üretilen plütonyuma İlgi duyuyorlardı.

Karlsch tarafından KGB arşivlerinde bulunan bir doküman Baş karıştırıyor: 1945 Mart ayında yani III. Reich’in teslim olmasından iki ay Evvel Thüringen’de denenen, parçalanma/erime karışımı bir atom bombasının işleyişini gösteren bir şema… Mümkün atom denemeleri üzerine Öbür hiçbir bilgi var değil. Denemelerin aslında Rügen adasında olması mümkündür, bu da yüzlerce Cenk esiri ve toplama kampı mahkûmlarının vefatları üzerine raporları açıklar.

Bundan atom silahı yarışında Alman fizikçilerin kıl hissesi yenik oldukları sonucu çıkıyor.

Bu bilgilerin toplaması ve değerlendirilmesinde gösterilen yüksek hatta çok seviyede zımnilik, tarihin gidişatına tarihçilerin getirdikleri genel yorumu doğruluyor: İlerleme fakat kazananların tarafında gerçekleşebilir. Yenilenler haksızdır, ister istemez haksızdır, zira yanılgı yapmışlardır.

Kaynak: Gerald Messadıe, 4000 Yıllık Tarihi Aldatmacalar .